«Δεν κινδυνεύουν οι θέσεις υπαλλήλων αορίστου χρόνου και μονίμων δημοσίων υπαλλήλων για το 2011», μας ανακοινώνουν οι αρμόδιοι υπουργοί. Κι εμείς, ανακουφιζόμαστε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι που δεν μας «αρπάζουν τη μπουκιά μέσ’ απ’ το στόμα», έτοιμοι, σχεδόν, να φιλήσουμε με ευγνωμοσύνη το χέρι του ευεργέτη μας. Έχουμε καταντήσει, δυστυχώς, σε αυτούς τους χαλεπούς, του ΔΝΤ, καιρούς, να χαιρόμαστε ακόμα και με τα αυτονόητα.
Σκέφτομαι, λοιπόν, πως τέτοιο ερώτημα δεν έπρεπε καν να υφίσταται, γιατί αν υφίσταται έχει μάλλον «δόλιο» λόγο ύπαρξης. Άραγε, γιατί απαντούν οι υπουργοί στα αυτονόητα; Για να μας βάλουν, προφανώς, στη σκέψη πως ακόμα και το σίγουρο μπορεί να πατά σε σανίδια ασταθή, πως τα πάντα αμφισβητούνται, πως τίποτε και κανείς δεν είναι μόνιμος, πως όλα πια μπορεί να είναι ρευστά και να αλλάζουν.
Μα, συλλογίζομαι ακόμη, αυτό το ρευστό, το ασταθές που διαπραγματεύεστε είναι, αγαπητοί μου, το μέλλον μας, το αύριο και το μέλλον των παιδιών μας. Πως μπορείτε σήμερα να μας υπόσχεστε και να δεσμεύεστε για κάτι που μπορεί να ανατρέπεται εν μία νυκτί;
Κι άραγε, τι «δε μας περιμένει ακόμα» μετά το 2011; Για ποιο πράγμα ακριβώς να φοβάμαι το 2012 ή το 2013; Τι νόημα έχει να σώσουμε τη Ελλάδα και να εξοντώσουμε όλους τους Έλληνες;
«Να καταργηθούν τα ΚΑΠΗ», μας είπε, μεταξύ άλλων, ο κ. Προβόπουλος. Και αρχίζουν βουλευτές και υπουργοί της κυβέρνησης να διαψεύδουν πως κάτι τέτοιο ισχύει. Όταν, λοιπόν, θα αρχίσουν, σιγά-σιγά, να «συγχωνεύουν» μερικά Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων, να συρρικνώνουν φορείς πολιτισμού και οργανισμούς εκπαίδευσης, θα μπορούμε να είμαστε ευτυχείς που τηρήθηκαν οι δεσμεύσεις και κατάργηση δεν υπήρξε ποτέ. Βορά, λοιπόν, στο ΔΝΤ και τα… «περήφανα γηρατειά» του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος και πρωτοξεκίνησε το θεσμό αυτό και φαντάζομαι πως δεν περίμενε να «διαλυθεί» επί των ημερών του υιού του.
«Δε θα την πληρώσουν άλλο οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι» «βροντοφώναξε» ο Πρωθυπουργός σε ομιλία του και σείστηκε ο τόπος. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, μήπως λησμόνησε να το αναφέρει στην τελευταία του συνάντηση με την περιβόητη «τρόικα», μιας και το έλλειμμα του 2009, με βάση την αναθεώρηση της Eurostat, εκσφενδονίστηκε πάνω από το 15% του ΑΕΠ. Από πού θα προκύψουν αλήθεια τα έσοδα για να καλύψουμε αυτή τη διαφορά; Πως θα καταφέρουμε να ανταπεξέρθουμε, μιας και το μόνο που παράγουμε το τελευταίο διάστημα ως χώρα είναι…στρατιές ανέργων;
Στο μεταξύ, η περίφημη «εξεταστική» συνεχίζεται, χωρίς ιδιαίτερο νόημα κατ’ εμέ, μιας και, ως τώρα, ουδείς τιμωρήθηκε και όταν κάποτε βγει με το καλό κάποιο πόρισμα, φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ αργά για τον Έλληνα πολίτη, ο οποίος θα έχει ξεπληρώσει μέχρι τότε ως και το τελευταίο ευρώ από το φαγοπότι των εμπλεκομένων… Άραγε, γιατί είναι τόσο δύσκολο σε μια δημοκρατική κοινωνία να τιμωρηθεί ένας πρώην υπουργός, ένας βουλευτής, ένας πρωθυπουργός για κάτι που διέπραξε ή γνώριζε, απλώς, και κώφευε;
Κι ενώ, λοιπόν, οι πολιτικοί μας, μας εμπαίζουν, κρυμμένοι καλά πίσω από το δάχτυλό τους, ενώ εξετάζουν ακόμη τα αυταπόδεικτα, εμείς διεκδικούμε να μειωθούν όσο το δυνατόν λιγότερο οι μισθοί και οι συντάξεις, να μην ανέβει κι άλλο ο ΦΠΑ, να γίνουν λιγότερες απολύσεις, να αυξηθεί η φορολογία όσο μπορούμε να ανταπεξέρθουμε… λες και για το έλλειμμα, τα πλαστά στατιστικά στοιχεία στην Ευρώπη, το Βατοπέδι, τη Siemens, τις offshore εταιρείες, ευθύνεται ο λαός.
Φοβόμαστε, λοιπόν, να διεκδικήσουμε το καθετί, ακόμα και οι ίδιοι οι συνδικαλιστές έχουν «τρομοκρατηθεί» από την κυβερνητική καταστροφολογία, και καταντήσαμε όλοι μαζί να επαιτούμε για λιγότερη τιμωρία…
Ήρθε η ώρα, όλοι εμείς οι πολίτες, να χαράξουμε τη δική μας διαχωριστική γραμμή, να αντιληφθούμε πως η ανατροπή δεν έρχεται κρατώντας σφιχτά τα αυτονόητα… Δική μας ευθύνη είναι. Δικαιούμαστε μια ζωή με αξιοπρέπεια και ποιότητα. Ένα κράτος που να μας διασφαλίζει μέριμνα για τομείς όπως η υγεία και η παιδεία, που θα σέβεται, θα στηρίζει και δε θα απαξιώνει τις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες, που θα στοχεύει στην εξέλιξη και όχι στην αποτροπή της οπισθοδρόμησης.
Ας το καταλάβουμε. Βήματα μπροστά, με την πλάτη γυρισμένη στο μέλλον, δε γίνονται.
