(Αποστολέας: Έλλη, 4 ετών. Παραλήπτης: Έλλη Φρεγγίδου, Ψυχολόγος)
Είμαι εδώ.
Είμαι εγώ.
Σ’ ένα στρόβιλο όλα γύρω μου γυρίζουν.
Πρόσωπα, δουλειές, συναισθήματα.
Απλώνω το χέρι και γραπώνομαι από κάνα δυο βιαστικά.
Σα νά ’χω στόχο,
σα να τον χάνω για λίγο.
Είμαι εγώ.
Κι έχω χωρίσει τον εαυτό μου σε λεπτομέρειες.
Είμαι η καριέρα μου, είμαι η οικογένειά μου, είμαι η συνάδελφος στο γραφείο μου, είμαι η καλή σύντροφος, είμαι η πελάτισσά μου, είμαι η εκπαιδεύτρια, είμαι ο προϊστάμενος, η ανάγκη του άλλου, η προσδοκία των γονιών,
είμαι η νύχτα, το γέλιο που μ’ έφερε απόψε εδώ.
Είμαι εγώ.
Και κουβαλώ κάτι από αυτά σε κάθε μου μέλος.
Στα χέρια, στα δάχτυλα, στα βλέφαρα, στον ώμο, στα πέλματα, στους αγκώνες.
Και κάθε νύχτα
–σχεδόν κάθε νύχτα-
κοιμάμαι ίδια,
παιδί τεσσάρων ετών,
κοριτσάκι με όνειρα και σκέψεις.
Είμαι «ένα»,
είμαι σύνολο
-δεν ξέρω τι θα πει να είσαι
διαμελισμένη σε κομμάτια-
Αγνοώ. Πλήρως.
Κι από κει,
-πέρα μακριά-
Μου στέλνω την αγάπη μου.
