Θέλω να σταματήσω το χρόνο
για να πάψει να κυλάει,
για να πάψει να με φθείρει,
για να μην παρασύρει πια,
σαν ορμητικός ποταμός,
στο πέρασμά του,
πρώτα τα ρούχα μου,
κι έπειτα το διαμελισμένο μου σώμα.
Πρέπει να σταματήσω το χρόνο,
να κολυμπήσω ως τις όχθες,
να ανάψω φωτιά,
να στεγνώσω τα ρούχα μου,
πριν αναγκαστώ να τα ρίξω ξανά,
πριν από μένα,
στα καθαρά νερά που βουλιάζω αδιαμαρτύρητα.
Θέλω να σταματήσω το χρόνο,
μα ποιός μπορεί να γίνει φράγμα,
σ’έναν καταρράκτη που με σειρήνες θέλγει τον ταξιδιώτη,
και πού κατάρτι για να δεθούμε,
και πού σύντροφοι για να μας λύσουν,
και ποιό λιμάνι εμάς μας περιμένει
ή ποιού νησιού βασιλιάδες κι ελευθερωτές είμαστε;
Θέλω να σταματήσω
το χρόνο,
τα χρόνια,
ό,τι κυλάει,
ό,τι καίγεται,
ό,τι δεν μπορώ να κρατήσω και γλιστράει.
Ν’αντισταθώ με τη φωνή μου,
την κραυγή μου,
και το βλέμμα μου.
Τόσα χρόνια,
στις θαλασσινές αέναες περιπλανήσεις,
αυτό που ψάχνω,
είναι να πατήσω στεριά.
