που φέτος θα φοιτήσει στην Α’ Δημοτικού
Σεπτέμβριος 1984
Φοράω το παιδικό μου σακίδιο και κρατώ στο δεξί ιδρωμένο μου χέρι ένα ροζ παγουρίνο. Κάθομαι σε ένα θρανίο που η οπτική του θα μου επιτρέπει να κρυφοκοιτώ τη μαμά μου που στέκεται ακουμπισμένη στον τοίχο. Στην άκρη του ματιού μου ένα δάκρυ παλεύει αγωνιωδώς με την ντροπή. Όμως, αυτό το φωτεινό πρωινό είχα υποσχεθεί να υποκριθώ την ανεξαρτησία.
Στο διάλειμμα παίξαμε με τα χώματα και τα μυρμήγκια της αυλής. Σήμερα φαίνεται να μην ενδιαφέρει κανέναν αν θα λερώσω το ανοιχτόχρωμό μου φορεματάκι.
Λίγο πιο πέρα, ο αδερφός μου παίζει με τους φίλους του κάτω από μια πινακίδα με χλωμά σιελ γράμματα. Τα πρώτα γράμματα της ζωής μου, διαβασμένα συλλαβιστά μόλις δυο χρόνια αργότερα: «4ο Δημοτικό Σχολείο Κιλκίς».
Δεκέμβριος 1985
Κοιτάζω από την άκρη της κουρτίνας στη σκηνή: εκατοντάδες βλέμματα καρφωμένα, θαρρείς, πάνω μου. Το στόμα μου έχει ξεραθεί και ίσα που βγαίνει η φωνή μου. Όλο το απόγευμα χτες κάναμε πρόβα με τον μπαμπά το ποίημα για το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κομπιάζω για λίγο στην τελευταία στροφή και η δασκάλα ψιθυρίζει γοργά: «...φάτνη, άστρα και παιχνίδια και χρωματιστά στολίδια».
Αναρωτιέμαι τι τόσο αστείο πια λέω και με κοιτάζουν όλοι χαμογελαστοί. Η μαμά ως συνήθως από κάτω, μου κάνει νοήματα για να μη δαγκώνω τα χείλη μου από το άγχος.
Εγώ βασικά τον Άγιο Βασίλη περιμένω. Κάνω και λίγο πως πιστεύω πως ο μεταμφιεσμένος αδυνατούλης μπαμπάς έρχεται από την Καισαρεία και επιτέλους κρατώ το δώρο από τους γονείς. Είχε φροντίσει άλλωστε προ ημερών ο αδερφός μου να με πληροφορήσει πως Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει και η μαρτυρία της μαμάς όταν με βρήκε με δάκρυα στα μάτια δεν ήταν και τόσο πειστική τελικά.
Μάρτιος 1987
Νιώθω την ετικέτα της γυαλιστερής μπλούζας να μου γραντζουνάει την πλάτη. Το πρωί παρήγγειλα στην κυρά Σοφούλα να μου κρατήσει την τυρόπιτα για το μεγάλο διάλειμμα. Να μην περιμένω με την ώρα στην ουρά και να προλάβω κιόλας να παίξω «μήλα» στην αυλή. Αύριο θα πάμε εκδρομή στο Λόφο του Άι Γιώργη. Από εδώ και στο εξής θα πηγαίνουμε συχνά εκεί, όπως και στον Προφήτη Ηλία, στο Σπήλαιο και στο Μουσείο.
Αχ και να ήταν όλο το σχολείο ένα ατελείωτο διάλειμμα. Θυμάμαι ακόμα τη φορά που επέστρεψα σπίτι με τα μπατζάκια του παντελονιού μου (δυο φορές γυρισμένα από μέσα γιατί είχα ακόμα να ψηλώσω) καταπράσινα από τις βουτιές στο χορτάρι.
Νοέμβριος 1988
Λίγο μετά την πρωινή προσευχή και πριν από το μάθημα της αριθμητικής, η δασκάλα θα έκανε έλεγχο σωματικής υγιεινής: κομμένα νύχια απαραιτήτως, καθαρά ρούχα και εξονυχιστικός έλεγχος για ψείρες στο τριχωτό της κεφαλής. Καθημερινώς η φροντίδα από τη μαμά, μην πάθουμε κανένα ρεζίλι.
Αυτό το καφετί βιβλίο της ιστορίας το βαριέμαι αφόρητα. Κι έχω και τον μπαμπά μου να περιμένει να μάθω και το παρακάτω για να το ξέρω στην παράδοση. Λέμε το μάθημα με τη σειρά, ένας – ένας.
Πότε επιτέλους θα έρθει η σειρά μου και για πόσα χρόνια ακόμα θα διαβάζω τα μαθήματά μου;
Θαρρούμε πως τα παιδιά είναι ανέμελα. Μάλλον αυτό αποτυπώνει καλύτερα μια δική μας ψευδαίσθηση. Φορτώνονται κάθε στιγμή τα άγχη και τις αγωνίες μας. Κρέμονται από το βλέμμα μας για να αδράξουν την αποδοχή μας.
Στο ξεκίνημα της φετινής σχολικής χρονιάς μοιράστε στα παιδιά σας, γονείς και δάσκαλοι, βλέμματα και λόγια, αγάπης και αποδοχής.
Θα τα εξαργυρώσετε με βεβαιότητα στο εγγύς μέλλον.
Έλλη Φρεγγίδου, M.Sc.
Ψυχολόγος Α.Π.Θ.
21ης Ιουνίου-Αθ. Τσούντα
Τηλ. γραφείου: 23410-27014, κιν: 6946081649
e-mail: elli_kilkis@yahoo.gr
www.psyxotherapy.gr/ frengidou.blogspot.gr
Στο διάλειμμα παίξαμε με τα χώματα και τα μυρμήγκια της αυλής. Σήμερα φαίνεται να μην ενδιαφέρει κανέναν αν θα λερώσω το ανοιχτόχρωμό μου φορεματάκι.
Λίγο πιο πέρα, ο αδερφός μου παίζει με τους φίλους του κάτω από μια πινακίδα με χλωμά σιελ γράμματα. Τα πρώτα γράμματα της ζωής μου, διαβασμένα συλλαβιστά μόλις δυο χρόνια αργότερα: «4ο Δημοτικό Σχολείο Κιλκίς».
Δεκέμβριος 1985
Κοιτάζω από την άκρη της κουρτίνας στη σκηνή: εκατοντάδες βλέμματα καρφωμένα, θαρρείς, πάνω μου. Το στόμα μου έχει ξεραθεί και ίσα που βγαίνει η φωνή μου. Όλο το απόγευμα χτες κάναμε πρόβα με τον μπαμπά το ποίημα για το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κομπιάζω για λίγο στην τελευταία στροφή και η δασκάλα ψιθυρίζει γοργά: «...φάτνη, άστρα και παιχνίδια και χρωματιστά στολίδια».
Αναρωτιέμαι τι τόσο αστείο πια λέω και με κοιτάζουν όλοι χαμογελαστοί. Η μαμά ως συνήθως από κάτω, μου κάνει νοήματα για να μη δαγκώνω τα χείλη μου από το άγχος.
Εγώ βασικά τον Άγιο Βασίλη περιμένω. Κάνω και λίγο πως πιστεύω πως ο μεταμφιεσμένος αδυνατούλης μπαμπάς έρχεται από την Καισαρεία και επιτέλους κρατώ το δώρο από τους γονείς. Είχε φροντίσει άλλωστε προ ημερών ο αδερφός μου να με πληροφορήσει πως Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει και η μαρτυρία της μαμάς όταν με βρήκε με δάκρυα στα μάτια δεν ήταν και τόσο πειστική τελικά.
Μάρτιος 1987
Νιώθω την ετικέτα της γυαλιστερής μπλούζας να μου γραντζουνάει την πλάτη. Το πρωί παρήγγειλα στην κυρά Σοφούλα να μου κρατήσει την τυρόπιτα για το μεγάλο διάλειμμα. Να μην περιμένω με την ώρα στην ουρά και να προλάβω κιόλας να παίξω «μήλα» στην αυλή. Αύριο θα πάμε εκδρομή στο Λόφο του Άι Γιώργη. Από εδώ και στο εξής θα πηγαίνουμε συχνά εκεί, όπως και στον Προφήτη Ηλία, στο Σπήλαιο και στο Μουσείο.
Αχ και να ήταν όλο το σχολείο ένα ατελείωτο διάλειμμα. Θυμάμαι ακόμα τη φορά που επέστρεψα σπίτι με τα μπατζάκια του παντελονιού μου (δυο φορές γυρισμένα από μέσα γιατί είχα ακόμα να ψηλώσω) καταπράσινα από τις βουτιές στο χορτάρι.
Νοέμβριος 1988
Λίγο μετά την πρωινή προσευχή και πριν από το μάθημα της αριθμητικής, η δασκάλα θα έκανε έλεγχο σωματικής υγιεινής: κομμένα νύχια απαραιτήτως, καθαρά ρούχα και εξονυχιστικός έλεγχος για ψείρες στο τριχωτό της κεφαλής. Καθημερινώς η φροντίδα από τη μαμά, μην πάθουμε κανένα ρεζίλι.
Αυτό το καφετί βιβλίο της ιστορίας το βαριέμαι αφόρητα. Κι έχω και τον μπαμπά μου να περιμένει να μάθω και το παρακάτω για να το ξέρω στην παράδοση. Λέμε το μάθημα με τη σειρά, ένας – ένας.
Πότε επιτέλους θα έρθει η σειρά μου και για πόσα χρόνια ακόμα θα διαβάζω τα μαθήματά μου;
Θαρρούμε πως τα παιδιά είναι ανέμελα. Μάλλον αυτό αποτυπώνει καλύτερα μια δική μας ψευδαίσθηση. Φορτώνονται κάθε στιγμή τα άγχη και τις αγωνίες μας. Κρέμονται από το βλέμμα μας για να αδράξουν την αποδοχή μας.
Στο ξεκίνημα της φετινής σχολικής χρονιάς μοιράστε στα παιδιά σας, γονείς και δάσκαλοι, βλέμματα και λόγια, αγάπης και αποδοχής.
Θα τα εξαργυρώσετε με βεβαιότητα στο εγγύς μέλλον.
Έλλη Φρεγγίδου, M.Sc.
Ψυχολόγος Α.Π.Θ.
21ης Ιουνίου-Αθ. Τσούντα
Τηλ. γραφείου: 23410-27014, κιν: 6946081649
e-mail: elli_kilkis@yahoo.gr
www.psyxotherapy.gr/ frengidou.blogspot.gr
