Κι αν κάθε μέρα,
με κοιτάς βαθιά στα μάτια
και δε βλέπεις ίχνος από αυτό που ήξερες
Είναι που μεγάλωσα
και που δεν έχω πια το κουράγιο
να πω τα μάτια κοίταγμα,
τα χέρια άγγιγμα,
τα χείλη φίλημα.
Κι εσύ,
με την αιώνια δυσπιστία σου
σε ό,τι δε γίνεται να βλέπεις,
μου χαμογελάς
………………………………….
Άσε με λίγο.
Να γίνουν πιο καθαρά τα χέρια μας
Να στεριώσουν τα κάδρα στους τοίχους.
Κάθισε.
Να κάτσει η θλίψη μέσα σου
Να γίνεις,
να μη γίνεσαι.
Κι άσε τη σκέψη να χάνεται.
Να μη χτυπά,
να μη χτυπιέται.
Κι ας μη χτυπά πια το ρολόι
-σε κάθε βήμα-
να δηλώνει,
πόσες ανάσες μας χωρίζουν.
