…Να απλοποιήσουμε πια τη ζωή μας, να βγούμε για περίπατο δίχως κινητό, να ξεχάσουμε για λίγο το πρωινό ξύπνημα, να καθίσουμε πάλι στις βεράντες, να συναντηθούμε, να βγάλουμε για λίγο από την πρίζα την τηλεόραση, να αποσυνδέσουμε το internet, να φωνάξουμε το γείτονα για καφέ, να χαρούμε σαν παιδιά με μια ηλιόλουστη μέρα του Νοεμβρίου…, αυτά ζητάμε, θαρρώ, όλοι στο βάθος της ψυχής μας. Κι ας μη μας αφήνουν πάντοτε οι δουλειές και οι υποχρεώσεις, κι ας τρέχουμε πανικόβλητοι, με ένα hands-free κολλημένο στο αυτί μας, να προλάβουμε να πάρουμε τα παιδιά από το φροντιστήριο, κι ας έχουμε να δούμε τους φίλους μας πάνω από ένα μήνα…
Να ‘χει πια νόημα να πηγαίνω στη δουλειά, να μιλώ με το παιδί μου, να συναντώ τους φίλους μου.
Θέλω να δω το Κιλκίς, την πόλη που αγαπώ τόσο βαθιά, ομορφότερο. Να δω τους φορείς, την πολιτεία, τους ανθρώπους της, να αγωνίζονται για μια καθημερινή ζωή με ποιότητα. Να δω λιγότερο τσιμέντο, περισσότερο χρώμα, ζωή στα χωριά μας, μέριμνα για υποδομές, χώρους για να συναντιόμαστε, να συζητάμε, να ανταλλάσουμε απόψεις, να ξαναγνωριζόμαστε.
Να σεβαστούμε το πράσινο, να φροντίσουμε τα αδέσποτα ζώα, να ανέβουμε ξανά στα ποδήλατα, να ξαναβγούμε στην 21η Ιουνίου για καλοκαιρινούς βραδινούς περιπάτους χωρίς αυτοκίνητα, να ανέβουμε στο Λόφο να δροσιστούμε με μια παγωμένη μπύρα.
Να βρουν την αίγλη τους περιοχές που ξεχωρίζουν, να δω ξανά στη γειτονιά μου, τα Στενημαχήτικα, παιδιά να παίζουν στους δρόμους, στις πλατείες, «κρυφτό» και «τζαμί» και «μήλα». Να πάψουν πια οι οικογένειες με 4 μέλη να αριθμούν απαραιτήτως και 4 αυτοκίνητα.
Να βγαίνω στους δρόμους και να λέω Καλημέρα, να μην κοιτάζω κάθε δέκα λεπτά το ρολόι μου, ακόμη κι όταν είναι να πέσω για ύπνο, να μην αποκοιμιέμαι κάθε νύχτα μπροστά απ’ την τηλεόραση ή τον υπολογιστή.
Να επισκεφτώ ξανά τα χωριά των γονιών μου, να δω τι θα πει ανθρωπιά, απλότητα και χαμόγελο. Να ενδιαφερθώ για εκείνον που υποφέρει, γι’ αυτόν που μπορεί να έχει την ανάγκη μου.
Να μην κοιτώ πια καχύποπτα τον πολιτικό που μου σφίγγει το χέρι. Να γνωρίζω ανθρώπους με μεράκι, νέους που δεν τους έχει «καταπιεί» το σύστημα, που στοχεύουν στην ουσιαστική αλλαγή κι όχι στη «βιτρίνα». Να συναντήσω πολιτικούς που δε θα θεωρούν την πολιτική επάγγελμα, που δε θα στοχεύουν στα αξιώματα ή στην προσωπική προβολή, που θα αγαπάμε μαζί την πόλη μας και θα θέλουμε κι οι δυο μας να τη φτιάξουμε ομορφότερη.
Αυτά ζητώ.. Αυτά ζητάμε…
Είναι όμορφη η ζωή και απλή. Ίσως, πρώτα απλή και γι’ αυτό τόσο όμορφη.
Ας μη γελιόμαστε, δε φταίει κανείς... Κανείς ποτέ δε μας ανάγκασε να ζούμε έτσι… Εμείς διαμορφώνουμε τον κόσμο, εμείς χτίζουμε ξανά τον τόπο μας, με τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Αρκεί να πιστεύουμε στη δύναμή μας, να γνωρίζουμε πρωτίστως, ως ενεργοί πολίτες, τι ακριβώς ζητάμε για εμάς και την πόλη μας, τι θεωρούμε εξέλιξη και τι οπισθοδρόμηση, τι ποιότητα ζωής και με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει άραγε η καθημερινότητά μας πιο ανθρώπινη. Και κυρίως, ποιοι άνθρωποι μπορούν, όχι απλώς να τα υποσχεθούν όλα αυτά, αλλά να είναι σε θέση να μας τα προσφέρουν…
Στο χέρι μας είναι…
