Τριακόσιοι περίπου συμβασιούχοι του «Βοήθεια στο Σπίτι» και της «Κοινωνικής Μέριμνας», βρεθήκαμε την Πέμπτη 14 Οκτωβρίου, έξω από το πρώην Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης στην Θεσσαλονίκη, με σκοπό μια συνάντηση με τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Εσωτερικών για την επίδοση ψηφίσματος αναφορικά με τα αιτήματά μας. Εργαζόμενοι από τη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική, το Βόλο, τη Λάρισα, τις Σέρρες, την Πέλλα, την Ημαθία, το Κιλκίς φωνάξαμε ειρηνικά τα συνθήματά μας, σηκώσαμε ψηλά τα πανό μας και ζητήσαμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε, να συνεχίσουμε να προσφέρουμε σε όσους μας έχουν πραγματικά ανάγκη.
Ένιωσα την αγωνία όλων τους. Την απόγνωση για εκείνα που έρχονται αύριο. Το φόβο της ανεργίας. Το θυμό για τα χρόνια που πέρασαν. Ένιωσα, ωστόσο, μέσα σε όλο αυτό το κλίμα της πικρίας και της απογοήτευσης και κάτι ακόμα… ότι δεν ήμουν πια μόνη. Ή καλύτερα, ότι δεν υπήρξα ποτέ μόνη, σε αυτόν τον αγώνα. Και είναι όμορφος ο αγώνας πάντοτε, πιστέψτε με, αν δεν είναι μοναχικός….
Νέοι κοινωνικοί επιστήμονες που δεν αντέχουν να δουν το πτυχίο τους πίσω από μια κορνίζα, νοσηλευτές με ανθρωπιά για αυτόν που έχει ανάγκη τη φροντίδα τους, οικογενειακοί βοηθοί με βαθιά αγάπη για τη δουλειά τους. Ήμασταν όλοι εκεί και νομίζω θα είμαστε πάντα όταν βιώνουμε την αδικία, όταν αγανακτούμε, όταν έρχεται πια η ώρα να υπερασπιστούμε τους κόπους μας.
Εμείς, οι εργαζόμενοι στα προγράμματα, δεν έχουμε μάθει να μιλάμε για τη δουλειά μας. Μας γνωρίζουν μονάχα «οι παππούδες μας», όταν τους αγοράζουμε τα φάρμακα, όταν τους «μετράμε» την πίεση, όταν συζητάμε για την καθημερινότητά τους, όταν πηγαίνουμε μαζί τους στο νοσοκομείο, όταν τους κάνουμε, απλώς, συντροφιά για να μη νιώθουν μόνοι….
Σήμερα, μια απάνθρωπη απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ βάζει ταφόπλακα στα προγράμματα αυτά. Μιας κυβέρνησης που προτάσσοντας ένα σοσιαλιστικό προσωπείο μάς έκανε, πριν από λίγα χρόνια, να πιστέψουμε στην αλλαγή και στην ελπίδα. Όλοι μας πιστέψαμε...
Στις 31 Δεκεμβρίου, 4.500 εργαζόμενοι οδηγούμαστε στο δρόμο και 130.000 ηλικιωμένοι και ΑμΕΑ βυθίζονται στην απόγνωση. Πως να μην είμαστε οργισμένοι που πιστέψαμε...;
Ήμασταν, για την εκάστοτε κυβέρνηση, για πάνω από 10 χρόνια, ο βατήρας για τη “γλυκιά” εξουσία. Μιλούσαν για τις παρεχόμενες υπηρεσίες μας, όλο καμάρι, διεκδικώντας άλλοτε την πατρότητα της ιδέας, κι άλλοτε πάλι, την επιτυχία της εφαρμογής.
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για εμάς, για τα προβλήματα και τους προβληματισμούς μας, για το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε, εμείς και οι οικογένειές μας. Είναι δικαίωμά μας, αναφαίρετο, να φωνάξουμε, να οργιστούμε, να βγούμε στους δρόμους, να αποδώσουμε ευθύνες, να κριτικάρουμε, να είμαστε σκληροί και αποδοκιμαστικοί… Ας συλλογιστεί, για λίγο, ο καθένας από μας: Πώς είναι να είσαι απλήρωτος για μήνες ή πάνω από έναν χρόνο; Πώς είναι να δουλεύεις σε καθεστώς ομηρίας; Πως μπορεί να είναι να σου ανακοινώνουν έτσι απλά, παρεμπιπτόντως, πως την 1 Ιανουαρίου βγαίνεις πια, μετά από τόσα χρόνια, στην ανεργία; Θέλω να γνωρίσω, πραγματικά, αυτόν που μπορεί να βιώνει, έστω ένα από αυτά τα δεινά και να μην ψάχνει με οργή τον υπαίτιο. Είναι ανάγκη μας βαθιά να αποδώσουμε κάπου τις ευθύνες. Το ζήτημα είναι αν είναι, τελικά, οι αρμόδιοι έτοιμοι για την αυτοκριτική…
Εμείς, οι εργαζόμενοι, κάνουμε καθημερινά υπερβάσεις του ρόλου μας. Δεχθήκαμε να δουλεύουμε με τις κατώτατες απολαβές, να μειώνεται το ωράριο μας για να μην πάρουμε αύξηση, να μας περικόπτουν μισθούς που δε λάβαμε, να προσφέρουμε σε περισσότερα του ενός εργασιακά αντικείμενα … κι όμως, να ανοίγουμε την επόμενη μέρα την πόρτα της κάθε γιαγιάς και να λέμε γεμάτοι χαμόγελο: «Καλημέρα». Όχι από υποχρέωση, μα από αγάπη για τη δουλειά μας, γεμάτοι διάθεση για προσφορά σε όσους μας έχουν πραγματικά ανάγκη.
Βγαίνουμε καθημερινά στους δρόμους με το υπηρεσιακό μας αυτοκίνητο, αφήνοντας πίσω τα προβλήματα, την αβεβαιότητα του αύριο, το ότι έχουμε να πληρωθούμε 8-9-10 μήνες, και λέμε «Καλημέρα». Δεν έχουμε το δικαίωμα να στερήσουμε από αυτούς τους ηλικιωμένους αυτήν την «Καλημέρα», αυτήν την πόρτα που ανοίγει, καμιά φορά, μονάχα από εμάς.
Είμαστε, από εκείνους, που δουλεύουν αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, με μεράκι και ανθρωπιά. Δε μπορούμε πλέον να στηριζόμαστε σε ευχολόγια. Ζητάμε σχεδιασμό, προγραμματισμό, ζητάμε πράξεις. Πιστεύουμε ακράδαντα, πως όποιος θέλει πραγματικά, μπορεί.
Όλες αυτές τις μέρες, ακούμε από εμπλεκόμενους, ειδήμονες κάθε λογής, «τι θα πετύχετε με τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις;». Και τους απαντάμε: «Έχουμε πολλά να κερδίσουμε». Η αντίσταση στα μέτρα του Μνημονίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είναι από μόνη της επιτυχία γιατί δε μας εγκλωβίζει στην παθητικότητα και την τυφλή υπακοή.
Ας κοιτάξουμε, επιτέλους, πίσω από τους αριθμούς του Μνημονίου… Ας δούμε, στα μάτια τον εργαζόμενο, τον ανήμπορο, τον μοναχικό ηλικιωμένο και ας βάλουμε ένα φρένο στις απάνθρωπες αποφάσεις…
Δε φταίει, πιστέψτε με, καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση για την παύση της χρηματοδότησης. Οι κοινοτικές οδηγίες ήταν σαφέστατες από τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Χρηματοδοτούμε το «Βοήθεια στο Σπίτι», με στόχο η Ελλάδα να μπορέσει να αναλάβει κάποια στιγμή να εντάξει το πρόγραμμα στον κρατικό υπολογισμό και να το μετατρέψει σε μόνιμη δομή. Ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι που δεν κατάφεραν τελικά να συνεργαστούν, που διαιώνιζαν το πρόβλημα, που κρατούσαν σε ομηρία χιλιάδες εργαζομένους. Είμαστε αποφασισμένοι να μην ξεπληρώσουμε εμείς, οι 4.500 εργαζόμενοι και οι 130.000 ηλικιωμένοι, τις ευθύνες των άλλων.
Η σημερινή κυβέρνηση, δυστυχώς, μας αγνοεί, διαγράφει τις πολυετείς μας προσπάθειες, ζητά επαναπροκήρυξη των θέσεών μας. Ζητά να απολύσει εμάς, τους ήδη προσληφθέντες μέσω ΑΣΕΠ εργαζομένους, και να διορίσει άλλους, για να τους απολύσει κι αυτούς όποτε η ίδια αποφασίσει.
Ας το καταλάβουμε. Δεν κινδυνεύει μονάχα η θέση μας, η ζεστή δημοσιοϋπαλληλική μας καρέκλα, διακυβεύεται το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας. Σήμερα, οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, αύριο οι αορίστου και στο μέλλον, οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Είναι χρέος μας να χαράξουμε τη δική μας διαχωριστική γραμμή…
Όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι στα προγράμματα φροντίδας τρίτης ηλικίας, οι συμβασιούχοι της αβεβαιότητας, είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε και να παλέψουμε μέχρι τέλους. Πρόθεσή μας είναι να κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις μας, τόσο σε τοπικό, όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο. Η συνέχιση και η εντατικοποίηση των αγώνων μας είναι μονόδρομος.
Ζητάμε την ενεργή στήριξη όλων σας, του κάθε Έλληνα πολίτη που οραματίζεται μια κοινωνία με πιο ανθρώπινο πρόσωπο.
Όσο πιο πολλοί, τόσο πιο δυνατή η φωνή μας ενάντια σε τέτοιες ενέργειες.
