Stage, συμβάσεις έργου, ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, εποχικοί, ή αλλιώς οι …. ευέλικτοι εργαζόμενοι. Το «κοινωνικό κράτος» με «προσωπείο» ειρωνικότερο και εκδικητικότερο και από αυτό του πιο κυνικού ιδιώτη, «νοικιάζει», σε τιμές πρώτης ευκαιρίας, εργαζόμενους με το «κομμάτι».
Καμιά φορά, συλλογίζομαι, τις νουθεσίες των μεγαλυτέρων: «να βρεις μια θέση στο Δημόσιο, να τακτοποιηθείς...». Αναρωτιέμαι, αλήθεια, γιατί να είναι πραγματικά ευχή να εργαστείς στο Δημόσιο με τέτοιες προϋποθέσεις; Τι σκληρότερο θα μπορούσε, άραγε, να κάνει ο ιδιώτης στον εργαζόμενο από το να τον αμείβει με 450-500 ευρώ το μήνα, υπό το καθεστώς ρουσφετολογικής ομηρίας, με τον «αέρα» του αφεντικού που τον «κρατά» ή τον απολύει, όποτε ο ίδιος επιθυμεί; Τι πιο ανήθικο από το να τον απασχολεί 5, 7 ή και 10 χρόνια, δίχως ένσημα;
Αναρωτιέμαι, ακόμα, ποιον «τιμωρεί» η νέα κυβέρνηση, διακόπτοντας τις συμβάσεις Stage; Αλήθεια, ποιος φταίει που ο 25χρονος νέος (ενδεχομένως με πλείστα πτυχία και λοιπά προσόντα) ή ο γονιός του, έφτασε ως την πόρτα του βουλευτικού γραφείου για μια θέση Stage; Και «κούνησε το μαγικό ραβδάκι» του ο βουλευτής και προσελήφθη σε πρόγραμμα Stage ο νέος και ανανέωσε και τη σύμβασή του και από τότε, τον ευγνωμονούσαν όλοι τους, οικογενειακώς, και τον ψήφιζαν, το δίχως άλλο.
Ποιος ρώτησε τότε τον νέο, που με τόσες γνώσεις και πτυχία αναγκαζόταν να παζαρέψει ακόμα και την ψήφο του για να εργαστεί; Τι κάνουμε, κύριοι; Φταίει ο γάιδαρος και χτυπάμε το σαμάρι; Τιμωρούμε τον άνεργο, που δεν είχε άλλη διέξοδο και οδηγήθηκε στο εκάστοτε πολιτικό γραφείο και με τι σκοπό το κάνουμε αυτό; Προκειμένου να τον σωφρονίσουμε…; Από πού ζητάμε ευθύνες τελικά; Δεχτήκαμε διαβεβαιώσεις για απαλλαγή από χρώματα και κόμματα ή, απλώς, εγώ δε θυμάμαι καλά;
Άκουσα τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να δηλώνει με αφοπλιστική κυνικότητα πως οι συμβασιούχοι Stage… «βαράνε μύγες». Ίσως, όλοι οι υπάλληλοι Stage να μην είναι «χρήσιμοι» ή απαραίτητοι για μια υπηρεσία. Χρειάζονται, ωστόσο, θα έλεγα εγώ, αντίστοιχα, τόσοι δημόσιοι υπάλληλοι στις υπηρεσίες μας; Και τις δικές τους σκοτωμένες μύγες (από παλαιοτάτων χρόνων) ποιος τις καταμετρά; Κι αν πραγματικά θέλουμε, σε ρεαλιστική βάση (αφήνοντας κατά μέρος τις μυγοσκοτώστρες), να εξετάσουμε τη χρησιμότητα ή καλύτερα την αναγκαιότητα των υπαλλήλων, ας τους αξιολογήσουμε στο σύνολό τους. Μήπως πολλοί από αυτούς δεν προσελήφθησαν ρουσφετολογικά; Αυτούς, άραγε, γιατί δεν τους απολύουμε; Γιατί δε μιλάμε για προσλήψεις παράνομες και για διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ;
Γιατί διστάζουμε να αξιολογήσουμε τα προσόντα όλων των δημοσίων υπαλλήλων των 1500-2000 ευρώ μηνιαίως (δεν κοστίζουν άραγε περισσότερα στο κράτος;) πριν φτάσουμε στους ανασφάλιστους εργαζόμενους των 500 ευρώ; Έννοιες όπως η αξιολόγηση και η αυτό-αξιολόγηση είναι ανύπαρκτες για το Ελληνικό Δημόσιο, για τα κρατικά πανεπιστήμια και, ασφαλώς, για τον εαυτό μας… Αυτοκριτική λέει πάντα η αντιπολίτευση και κωφεύει ως κυβέρνηση πια.
Και δε φτάνουν όλα αυτά, αλλά η τιμωριτική μας διάθεση φτάνει ως και στην κατάργηση της επιπλέον μοριοδότησης όλων των συμβασιούχων Δημοσίου. Τους απολύουμε, λοιπόν, (διακόπτοντας τις συμβάσεις τους), εν μία νυκτί, και τους αφαιρούμε κάθε ελπίδα για περαιτέρω διορισμό στην ίδια ή σε παρόμοια θέση. Σα να μη δούλεψαν ποτέ εκεί. Τι ευκαιρίες για δουλειά έχει τώρα πια αυτός ο νέος;
Μήπως να διοριστεί μέσω του νέου και αδιάβλητου συστήματος αξιολόγησης μέσω διαδικτύου σε κάποια θέση γενικού γραμματέα; Γιατί παιδεύουμε τους νέους ανθρώπους; Γιατί υποτιμούμε τη νοημοσύνη τους;
Και τελοσπάντων, ίσως και να είναι λογικό, ως ένα σημείο ο υπουργός να επιλέγει έναν-δύο συνεργάτες του. Γιατί πρέπει να βρει και μια καλή δικαιολογία ή ένα άλλοθι (στην πλάτη όλων των υπολοίπων) προκειμένου να το κάνει; Και προσπαθεί να μας πείσει ο υπουργός, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια του, πως «έτυχε» να επιλεγεί ως γραμματέας του, το πρόσωπο που έγραψε βιβλίο μαζί με τη γυναίκα του. Χιλιάδες οι αιτήσεις και «έτυχε»… Φαντάζομαι, την έκπληξη του υπουργού, κατά την ενδελεχή μελέτη των χιλιάδων βιογραφικών, όταν ξεστόμισε: «Για δες, κι ο φίλος μου εδώ!».
Εγώ δεν περίμενα ποτέ πως σε 100 ημέρες θα άλλαζε μεμιάς το πρόσωπο της Ελλάδας. Άλλωστε, ούτε μαγικά τρικ, ούτε ταχυδακτυλουργικά κόλπα ζήτησα ποτέ από κανέναν. Περίμενα, ωστόσο, μέσα σε αυτές τις πρώτες κυβερνητικές μέρες να «σπάσει» αυτό το αδιάλλακτο «προσωπείο» των Ελλήνων πολιτικών. Να γίνει η πολιτική λίγο πιο ανθρώπινη, πιο κοινωνικά δίκαια.
Κι εγώ (και κάθε «εγώ»), όσο οι μέρες κυλάνε, θα είμαι πάντα εδώ να θυμίζω, αυτό που μου ‘λεγες και που τώρα μπορεί να λησμονείς: «Πρώτα ο πολίτης…».
