«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
………………………………………………………
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό, για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
………………………………………………………
…γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα,
για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα,
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.»
Τάσος Λειβαδίτης
Στα 592 ευρώ ανέρχεται πια ο μισθός του νέου κάτω των 25 ετών. Και τα 700 ευρώ άρχισαν να τα βλέπουν πολλά οι –κατά τα άλλα- «πονόψυχοι» αρμόδιοι.
Τα ‘φεραν από δω, τα υπολόγισαν από ‘κει, μέτρησαν, πολύ προσεκτικά, την ευθύνη του νέου, του εργαζόμενου, του ανέργου, του συνταξιούχου, την ενοχή του για τα σκάνδαλα, τη διαπλοκή, τις μίζες, τις offshore εταιρίες, τα «ιερά οικόπεδα», την παρακμή της χώρας… Κι αν κρίνουμε από τα νέα φορολογικά μέτρα, το νέοψηφισθέν ασφαλιστικό νομοσχέδιο, τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, ένοχοι μάλλον πρέπει να ‘μαστε, εμείς οι πολίτες, θαρρώ…!
Πρέπει να γίνουν θυσίες, μας δήλωσε ο Πρωθυπουργός. Και βέβαια, να θυσιαστώ, να παλέψω, να αγωνιστώ, κι εγώ και κάθε Έλληνας, να προοδεύσει η χώρα μου, να δω καλύτερες μέρες. Κανείς πιστεύω δε θα το αρνιόταν αυτό. Κανείς δε θα αντιστεκόταν σε κάθε θυσία. Θυσία από όλους, για όλους, ωστόσο, κύριε Πρωθυπουργέ. Τη λογική του….«Τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου», κουράστηκε να πληρώνει ο Έλληνας.
Που είναι τα χρήματα από το Βατοπέδι, τη Siemens, τα ομόλογα, το χρηματιστήριο…; Δε μ’ ενδιαφέρουν διόλου οι εξεταστικές, οι ατέρμονες συζητήσεις στη Βουλή, το «τέννις» ευθυνών, οι ακούραστες προσπάθειες για το ποιος «έφαγε» τελικά τα περισσότερα... Θέλω να δω έναν (όχι παραπάνω για αρχή), να διώκεται, να παραπέμπεται, να τιμωρείται, να επιστρέφει το «μαύρο χρήμα» στο Δημόσιο, στους πολίτες, στη χώρα μας. Κι αφού πια επιστρέψει όλος αυτός ο πακτωλός χρημάτων πίσω σε μένα, θα κάνω το χρέος μου, έχοντας μέσα μου πια «χορτάτο» το αίσθημα του δικαίου…
Αυτό δεν αντέχω. Να «καταδέχεσαι» να παίρνεις εκατό, διακόσια, τριακόσια ευρώ από τον καλοδουλεμένο μισθό μου, από μένα που ουδεμία ευθύνη φέρω για όσα συμβαίνουν, ενώ για σένα περιμένουμε το κάθε «πόρισμα»…
Θα πιάσουν τόπο, οι θυσίες, μας λένε. Θα δούμε, το φως στο τέλος του τούνελ. Και θα ξεχαστούν όλα, και θα ξαναπέσει σε λήθαργο ο Έλληνας, και θα ξεχάσει και θα ξεχαστεί, και, που θα πάει, θα ξανακάνει το ίδιο λάθος να … πιστέψει και να εμπιστευτεί.
Αυτό δεν αντέχω. «Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά». Κάποιοι στη λαιμητόμο της απόλυσης και κάποιοι, αιωνίως, στο απυρόβλητο. Κάποιοι να δουλεύουν ως τα 70, για το «χατίρι» κάποιων που δε χρειάστηκε να δουλέψουν ποτέ.
Κι έχουμε και τα περίφημα Μ.Μ.Ε., με την καταστροφολογία των δημοσιογραφίσκων, τα καλοδιατυπωμένα ρητορικά ερωτήματα στους «προσκεκλημένους» τους, τις απόπειρες αμαύρωσης κάθε συνδικαλιστικής ενέργειας. Θυμάμαι ακόμα το ερώτημα του δημοσιογράφου σε εκπρόσωπο εργαζομένων της πορείας με τους αδικοχαμένους υπαλλήλους της Marfin: «Άξιζε… για μια πορεία να έχουμε αυτά τα θύματα;».
Κάθε υπάλληλος, κύριε δημοσιογράφε, κάθε πολίτης, κάθε άνθρωπος θα συμφωνήσει πως ο θάνατος αυτών των ανθρώπων ήταν τραγικός και πάνω από όλα άδικος. Μα, η λογική του μη διαμαρτύρεσαι, μη φωνάζεις, μην ξεσηκώνεσαι, για να μην έχουμε κι άλλα τέτοια και η, κάθε άλλο παρά καλοπροαίρετη, παρέμβαση του τύπου «άξιζε;», δεν μας ξεγελά. Γιατί άλλο πράγμα η πορεία, η διεκδίκηση, η διαμαρτυρία, η επανάσταση και άλλο πράγμα, οι μολότοφ, οι βαρβαρότητες, τα επεισόδια και η ανετοιμότητα του κράτους για αυτά… Όπως, άλλο πράγμα το φίλαθλο πνεύμα και άλλο ο χουλιγκανισμός.
Απαλλάξτε, λοιπόν, όλοι εσείς οι διοικούντες αυτού του τόπου, τον εργαζόμενο από την αγχόνη της απόλυσης, τον εκφοβισμό των μισθολογικών περικοπών και των συντάξεων της πείνας.
Αποδείξτε, επιτέλους, στον πολίτη, στον κάθε νέο άνθρωπο αυτής της μικρής χώρας, πως έχετε ρεαλιστικές προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, δίκαιες, όχι εκφοβιστικές, χωρίς σπασμωδικές κινήσεις, προτάσεις που να γεννούν την ελπίδα, να τρέφουν τη δημιουργικότητα, να ενδυναμώνουν την πίστη μας για μια ριζική και ουσιαστική αλλαγή.
