Κάθε μέρα που
περνά, συλλογίζομαι (όπως, άλλωστε, ο κάθε Έλληνας πολίτης), την πορεία την
χώρας μου και μέσα σε αυτήν, και τη δική μου προσωπική πορεία. Ανοίγω για λίγα
λεπτά της ώρας την τηλεόραση και η μόνη έκφραση που καταφέρνω να συγκρατήσω
είναι: «τα νέα μέτρα…». Ταυτόχρονα, δεν παύουν να κουδουνίζουν βασανιστικά μέσα
στο κεφάλι μου οι λέξεις: «χρεοκοπία», «Σόιμπλερ», «περικοπές», «ψαλίδι σε
μισθούς και συντάξεις» και άλλα παρόμοια ισοπεδωτικά και καταστροφολογικά
σχόλια…
Κι αναρωτιέμαι,
τι μπορεί να ελπίζει κανείς για αυτήν τη χώρα, τι μπορεί να περιμένει για εμάς
τους «κουρασμένους» και αγανακτισμένους πολίτες της; Κάθε μέρα, η Ελλάδα
γερνάει, οι νέοι της την εγκαταλείπουν γιατί αυτή πρώτα τους έχει διώξει κλοτσηδόν,
χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο: ρουσφετολογικές προσλήψεις,
ανισότητα ευκαιριών, πτυχία χωρίς απορροφητικότητα στην αγορά εργασίας,
απαξίωση των επιστημόνων, άδικο σύστημα φορολόγησης… Κάθε μέρα, που περνά ο
νέος μας δέχεται κι από ένα πισώπλατο χτύπημα από την ίδια του τη χώρα.
Δεν είναι πως ο
νέος μας δεν αγαπά την πατρίδα του (παρά τα όσα δεινά έχει υποφέρει για χάρη
της). Δεν είναι πως λιποτακτεί, με την πρώτη δυσκολία. Μα, στ’ αλήθεια έχει
ανάγκη να ελπίσει σε κάτι καλύτερο, να ονειρευτεί, να κάνει μια οικογένεια που
να μπορεί να αναθρέψει, να εργαστεί με αξιοπρέπεια και όχι μέσα σε ένα
εργασιακό σκλαβοπάζαρο.
Θλίβομαι βαθιά
και ειλικρινά, κάθε φορά, που πληροφορούμαι πως κάποιος νέος έχει αναγκαστεί να
εγκαταλείψει τη χώρα μας για να αναζητήσει την τύχη του στη Γερμανία, τη
Σουηδία ή ακόμα και στη μακρινή Αυστραλία. Που οδηγεί, λοιπόν, αυτή η
οικονομική πολιτική του ΔΝΤ και του μνημονίου; Ή μήπως μονάχα εγώ,
συνειδητοποιώ πως οι πολιτικοί μας με αυτήν την τακτική θα καταφέρουν να «διασώσουν»
μια ισοπεδωμένη και ερημωμένη από πολίτες χώρα;
Και πραγματικά,
έχοντας ποιό σχεδιασμό και ποιό όραμα, να καλέσουμε τους νέους μας να
αγωνιστούν για την Ελλάδα; Αποσκοπώντας που ακριβώς, άραγε, να τους ζητήσουμε
να στηρίξουν και να ακολουθήσουν πιστά τα νέα οικονομικά μέτρα;
Πράγματι, θα
συμφωνήσω με όσους πιστεύουν πως η περιβόητη οικονομική κρίση μπορεί να
αποτελέσει και μια ευκαιρία για ριζική αλλαγή, επανίδρυση και διαφοροποίηση από
τα λάθη του παρελθόντος. Μα, για να επιτευχθεί όλο αυτό, οι πολίτες μας έχουν
ανάγκη να βρουν μια διέξοδο, να δουν επιτέλους ένα φως στην άκρη του τούνελ. Να
γνωρίζουν που χρειάζεται να φτάσουν, το σημείο τερματισμού, να πιστέψουν πως οι
θυσίες τους αξίζουν τον κόπο και πως μπορούν να ελπίζουν σε ένα μέλλον ανθρώπινο.
Δυστυχώς, ο
Έλληνας δεν βλέπει πουθενά το «καλύτερο αύριο», μα μόνο την «έξοδο κινδύνου» σε
μέρη που μπορούν να του προσφέρουν όσα εδώ μοιάζουν απλώς ουτοπικά. Κι είναι
πραγματικά κρίμα, που οι πολιτικοί μας δεν έχουν καταλάβει πως πρώτα χρειάζεται
να «κερδίσουν» τον πολίτη, τη σύμφωνή του γνώμη, την πίστη του σε κάτι
καινούργιο, ελπιδοφόρο, απελευθερωτικό. Χρειάζεται να του μιλήσουν για
υλοποιήσιμο πρόγραμμα, στοχευμένο σχεδιασμό, κι όχι με αοριστολογικές
προβλέψεις για το πότε θα βγούμε από την κρίση…
Η πολιτεία δε
συνειδητοποιεί πως το μόνο που καταφέρνει σήμερα, είναι να γίνει εχθρός του
πολίτη, ανενδοίαστος τιμωρός, με μόνο στόχο να τον εκδικηθεί για ένα έγκλημα
που δεν έχει διαπράξει.
Με τέτοιου
είδους πολιτικές επιλογές, πώς να μην καταλήξει ο Έλληνας να γίνει «φυγάς»,
«αγανακτισμένος», «χρυσαυγίτης»; Πώς να μη χειροκροτεί το σπάσιμο πάγκων σε
πλατείες, πώς να μη «διψά» ακόμα και για ξύλο στη Βουλή;
Πώς να μη
συσσωρεύεται μίσος, επιθετικότητα, βιαιότητα, στη νεολαία μας, όταν τόσο αναίτια
αδικείται; Και δυστυχώς, τα χειρότερα έπονται, αν δεν αλλάξουν τακτική οι
πολιτικοί μας άρχοντες. Αν δεν αφουγκραστούν την κούραση και την αγανάκτηση του
ελληνικού λαού. Αν δεν προβούν οι ίδιοι πρώτα σε μια αυθεντική και έμπρακτη
αυτοκριτική. Αν δεν ξεκινήσουν έναν διάλογο, βασισμένο στην ισοτιμία και την
αμοιβαιότητα, με τον κάθε Έλληνα πολίτη.
