Εκτενώς συζητήθηκε η τροπολογία που ψηφίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα στην Ελληνική Βουλή, η οποία αφορούσε θέματα κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας.
Πιο συγκεκριμένα, ήθελα να αναφερθώ στο «νέο μοντέλο» προγράμματος με την επωνυμία «Πρόγραμμα κατ’ οίκον φροντίδας Συνταξιούχων», το γνωστό σε όλους μας «Βοήθεια στο σπίτι» (ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το νόημα στην αλλαγή της δημοφιλούς ονομασίας της υπηρεσίας!)…
Κάτω από την «ομπρέλα» του ΙΚΑ τοποθετεί η κυβέρνηση τα προγράμματα τρίτης ηλικίας (Βοήθεια στο Σπίτι-Κοινωνική Μέριμνα). Έτσι, τουλάχιστον, υποστήριξαν τόσο ο Υπουργός Υγείας, όσο και ο Υπουργός Εργασίας.
Κάτω από την «τρύπια ομπρέλα» ιδιωτικών συμφερόντων, θα έλεγα εγώ με τη σειρά μου.
Επισήμως, λοιπόν, μετά από λίγους μήνες το πρόγραμμα, πέρα από τους Δήμους και τις Δημοτικές Επιχειρήσεις, θα έχουν τη δυνατότητα να διαχειρίζονται και αμιγώς ιδιωτικές επιχειρήσεις. Με λίγα λόγια, ο εκάστοτε ιδιώτης επιχειρηματίας μπορεί να λειτουργεί, πλέον, μια υπηρεσία πρόνοιας, μια δομή φροντίδας ευπαθών κοινωνικά ομάδων (τρίτης ηλικίας, ΑμΕΑ).
Μια επικερδής επιχείρηση γίνεται πια η παροχή υπηρεσιών υγείας σε αδύναμους και κοινωνικά αποκλεισμένους συμπολίτες μας. Κι όλο αυτό, όπως μας επεσήμαναν οι αρμόδιοι υπουργοί, οφείλουμε να το «χειροκροτήσουμε» γιατί, έτσι, το πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι καθίσταται βιώσιμο για τα επόμενα χρόνια!
Όταν παραδίδουμε αμαχητί την τρίτη ηλικία και τα άτομα με αναπηρία σε ιδιωτικά συμφέροντα, πόσο άλλο και πού αλλού, άραγε, μπορεί να ξεπουληθεί το δικό μας μέλλον;
Το κράτος πρόνοιας παραλύει, ξεπουλάει και ξεπουλιέται, με μοναδικό στόχο το κέρδος….
Για να μην αναφερθώ στο επερχόμενο «σκλαβοπάζαρο» των εργαζομένων αν οι υπηρεσίες «φύγουν» από τους Δήμους και ιδιωτικοποιηθούν….!
Να επισημάνω, ωστόσο, για όσους πολίτες που δεν το γνωρίζουν ότι οι εργαζόμενοι των προγραμμάτων Βοήθεια στο Σπίτι και Κοινωνική Μέριμνα δεν αποτελούν ρουσφετολογικές προσλήψεις αλλά έχουν προσληφθεί -όλοι ανεξαιρέτως- με διαδικασίες ΑΣΕΠ. Δέκα και πλέον χρόνια συμβάσεων εργασίας, χωρίς διακοπή ούτε μια μέρα στα συγχρηματοδοτούμενα αυτά προγράμματα, τα οποία, ωστόσο, για κάποια χρόνια λειτούργησαν με εθνικούς πόρους.
Και μη νομίζετε ότι η ένταξη των προγραμμάτων αυτών υπό την εποπτεία του ΙΚΑ αποτελεί και αποδέσμευση από ευρωπαϊκούς πόρους... Αντιθέτως, η τροπολογία αυτή κατετέθη πριν από λίγες μέρες στη Βουλή μας, προκειμένου να λάβουμε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ για το εν λόγω πρόγραμμα για 14η χρονιά (έως το 2007 λαμβάναμε από τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης)!
Για τον πολίτη που δεν γνωρίζει αλλά θέλει να γνωρίζει:
Η κοινωνική πρόνοια παραδίδεται πλέον στα χέρια ιδιωτών. «Πετούν» τον αδύναμο, τον ανάπηρο, τον ηλικιωμένο στον κοινωνικό καιάδα της ελληνικής πολιτείας. Ο Έλληνας έχει χορτάσει από μεγαλοστομίες, έχει ανάγκη να ξέρει πια την αλήθεια, για να κρίνει και να αξιολογήσει πρόσωπα, πολιτικές και πράξεις, με αληθινά και αντικειμενικά κριτήρια.
Το Βοήθεια στο Σπίτι ήταν και εξακολουθεί να είναι ο βατήρας για τη γλυκιά εξουσία. Φιγουράριζε στα προεκλογικά φυλλάδια της εκάστοτε Δημοτικής Αρχής (πολλές εκ των οποίων τώρα τηρούν σιγή ιχθύος). Ξελάσπωνε κοινωνικές υπηρεσίες (ΚΑΠΗ, τμήμα Πρόνοιας, Κοινωνικό Φαρμακείο, Κοινωνικό Παντοπωλείο...κα) "χαρίζοντας" (με ξένες πλάτες) στους πολιτικούς μας άρχοντες ένα κοινωνικό και ανθρώπινο πρόσωπο.
Εμείς, οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι, δεν είμαστε κάτω από τη «χρωματισμένη ομπρέλα» καμιάς παράταξης.
Δεν αποτελούμε «παιδιά» και «αποπαίδια» κανενός.
Ζητάμε στήριξη από σωματεία «καθαρά», έξω από μικροπολιτικές συντεχνίες, από ευαισθητοποιημένους φορείς που δε «χαϊδεύουν ευήκοα ώτα», από πολιτικούς που δεν κάνουν τις πλάτες μας σκαλοπάτι για την προσωπική τους ανέλιξη, από πολίτες που δεν επιθυμούν να ξεπουληθεί η κοινωνική πρόνοια στο βωμό συμφερόντων μεγαλοεπιχειρηματιών.
Κάποτε η κοροϊδία λαμβάνει τέλος.
Η αλήθεια είναι μία και τη δηλώνω με όλη τη βαρύτητα και την ευθύνη που φέρει: χωρίς τα προγράμματα αυτά, ξεχάστε τη (μη-γραφειοκρατική και μη-επιδοματική) κοινωνική πολιτική στους δήμους.
Ξεχάστε την αμεσότητα παρέμβασης σε κρίσεις με κοινωνικό και ανθρωπιστικό χαρακτήρα.
Ξεχάστε τους κοινωνικούς επιστήμονες της καθημερινότητας (όχι τους γραφιάδες) που παρεμβαίνουν σε περιπτώσεις εξαθλίωσης και απανθρωπιάς.
Ξεχάστε τους νοσηλευτές στα σπίτια (όχι αυτούς της πολυτελείας) που περιποιούνται κατακλύσεις ηλικιωμένων σε αντίξοες συνθήκες.
Ξεχάστε τους οικογενειακούς βοηθούς που καθαρίζουν τρώγλες και προσπαθούν να αποτρέψουν την ιδρυματοποίηση του ηλικιωμένου.
Και τότε, αλήθεια, τι θα έχετε για να θυμάστε...;
