Έχω επανειλημμένως αναφερθεί, μέσα από άρθρα μου, στο ζήτημα της λειτουργίας των προγραμμάτων «Βοήθεια στο Σπίτι» και «Κοινωνική Μέριμνα», καθώς και στα θέματα που αφορούν την απασχόληση των εργαζομένων σε αυτά. Αναρωτιέμαι, πολλές φορές, γιατί το θέμα αυτό της παροχής υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας σε ευπαθείς κοινωνικά ομάδες, δεν έχει επιλυθεί ακόμα, μετά από 12 και πλέον χρόνια λειτουργίας αυτών των δομών.
Γιατί, άραγε, μια υπηρεσία με ανθρώπινο πρόσωπο, εξαιρετικά δημοφιλής, δεν μπορεί να καταστεί βιώσιμη, ενώ το κράτος έχει φροντίσει να διευθετήσει άλλα εργασιακά θέματα και ζητήματα που αφορούν την εξυπηρέτηση του πολίτη, πολύ νωρίτερα; Ας θυμηθούμε, την περίπτωση των εργαζομένων στα ΚΕΠ, τους σχολικούς φύλακες, όπως και τους πυροσβέστες, των οποίων το ζήτημα της μονιμοποίησης, επιλύθηκε πρόσφατα και, μάλιστα, εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Γιατί δεν καταφέραμε, λοιπόν, να κάνουμε το «Βοήθεια στο Σπίτι» βιώσιμο, ακόμα πιο αποτελεσματικό, τη στιγμή που έρευνες, όπως αυτή της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, αξιολογούν την υπηρεσία ως την πιο αποδεκτή και δημοφιλή σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης;
Προσωπικά, θεωρώ πως δύο είναι οι βασικοί λόγοι που δεν επέτρεψαν, τη λειτουργία της δομής σε μια μόνιμη βάση, όπως επίσης και την ποιοτική αναβάθμισή της:
Πρώτον, η διαρκής και αδιάλειπτη ευρωπαϊκή χρηματοδότησή της! Ακούγεται, κάπως οξύμωρο, στ’ αλήθεια, μια υπηρεσία να μην ευδοκιμεί επειδή συνεχώς χρηματοδοτείται. Κι όμως… Η ελληνική πολιτεία κάθε χρόνο φρόντιζε να δεσμεύεται (επαναλαμβάνω εδώ και 12 συναπτά έτη) ότι του χρόνου (πρώτα ο Θεός!) θα καταφέρει να κάνει τη δομή βιώσιμη. Βέβαια, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η μοναδική υπόσχεση που δεν κατάφερε να τηρήσει ποτέ η χώρα μας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεύτερον, το «Βοήθεια στο Σπίτι», απευθύνεται σε ηλικιωμένους και άτομα με αναπηρία, σε ευπαθείς, με άλλα λόγια, κοινωνικά ομάδες, που δεν μπορούν να είναι «παραγωγικές» (με την τεχνοκρατική έννοια του όρου). Δεν εργάζονται, είναι συνταξιούχοι, λαμβάνουν επιδόματα, δεν μπορεί να τους επιβληθεί ιδιαιτέρως υψηλή φορολόγηση. Ποια αντιμετώπιση, μπορεί να έχει μια τέτοια κοινωνική ομάδα, από την ελληνική πολιτεία και την τρόικα, εν μέσω…μνημονίου; Η ιστορία, δυστυχώς, μας έχει αποδείξει πως ΔΝΤ και κοινωνική πολιτική, είναι έννοιες σαφώς αντικρουόμενες. Μήπως, λοιπόν, δεν κάνουμε κάτι άλλο, από το να οδηγούμε «ελαφρά τη καρδία», ηλικιωμένους, αναπήρους και όλους όσους χρειάζονται τη στήριξη και τη φροντίδα μας, σε έναν σύγχρονο «κοινωνικό Καιάδα»…;
Θλίβομαι, βαθιά και ειλικρινά, όταν, κάθε φορά, παρακολουθώ, τις δηλώσεις μιας ηλικιωμένης, σε τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες, να «παρακαλάει» σχεδόν, να «μην της πάρουν το Βοήθεια στο Σπίτι». Θλίβομαι γιατί καταντήσαμε την κάθε μοναχική γιαγιά επαίτη, για υπηρεσίες που της οφείλει η ελληνική πολιτεία.
Θλίβομαι, όταν οι εργαζόμενοι (στην πλειοψηφία μας γυναίκες), βγαίνουμε στους δρόμους κάθε χρόνο και φωνάζουμε ξανά και ξανά: «δουλεύουμε τόσα χρόνια», «λήγει η σύμβασή μας», «είμαστε απλήρωτοι 10 μήνες»… Ως πότε; Ως πότε, θα μας εμπαίζει η ελληνική πολιτεία με παρατάσεις, ως μελλοθάνατους ασθενείς της εντατικής; Γνωρίζετε ότι το ΦΕΚ για την φετινή εξάμηνη παράταση (έως 30/06) του «Βοήθεια στο Σπίτι» δημοσιεύτηκε στις 31 Δεκεμβρίου, την ακριβή και τελευταία ημέρα λήξης της σύμβασής μας; Γνωρίζετε ότι υπήρχαν συνάδελφοί μου σε άλλους δήμους που τη Δευτέρα μετά την Πρωτοχρονιά δεν πήγαν στη δουλειά τους, γιατί οι αρμόδιοι δεν είχαν φροντίσει εγκαίρως;
Φέτος, οι εργαζόμενοι του «Βοήθεια στο Σπίτι» και της «Κοινωνικής Μέριμνας» του Δήμου Κιλκίς και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, για άλλη μια χρονιά και παρά τις αντιξοότητες, μοίρασαν τρόφιμα σε άπορους συμπολίτες μας, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Γιατί η προσφορά του «Βοήθεια στο Σπίτι» δε γίνεται πράξη μέσα από ζεστά δημοσιοϋπαλληλικά γραφεία…
Για άλλη μια χρονιά, οι συμβασιούχοι στις δομές αυτές πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους, όπου τους ζητήθηκε, στο «Κοινωνικό Φαρμακείο», τα ΚΑΠΗ, στο τμήμα πρόνοιας… Γιατί, για εμάς, δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές καθηκόντων!
Έξι μήνες ζωής, έδωσε, λοιπόν, το ελληνικό κράτος, στην υπηρεσία αυτή, καθώς και στην πολυεπίπεδη δράση της…
Ως πότε, άραγε, θα σχεδιάζουμε την πορεία της χώρας με «μεσοβέζικες» και πυροσβεστικές λύσεις;
Ως πότε, θα ακροβατούμε στο τεντωμένο σκοινί της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους;
Ως πότε…;
