Εργασιακή εφεδρεία, ενιαίο μισθολόγιο, αποκρατικοποιήσεις, κατάργηση φορέων του Δημοσίου, τέλος ακίνητης περιουσίας, είναι μερικές από τις πιο πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης. Και μαζί με όλα αυτά, απόψεις όπως αυτή του υπουργού κ. Λοβέρδου, ο οποίος πριν από μερικές μέρες μας δήλωσε πως “το ένα εκατομμύριο υπάλληλοι που ταλαιπωρούν τα δέκα εκατομμύρια πολιτών μάς έφτασαν εδώ που μας έφτασαν”. Εμείς φταίμε, λοιπόν, οι πολίτες, για την πορεία της χώρας, την ενδεχόμενη χρεοκοπία, την εικόνα του δημοσίου τομέα, τα λάθη, τις παραλείψεις. Τουλάχιστον, ο κ. Πάγκαλος με το περιβόητο και “λαοφιλές” “μαζί τα φάγαμε” μας έδινε το “ελαφρυντικό” της συνενοχής!!
Αναρωτιέμαι, ποιοι είναι άραγε πραγματικά αυτοί που μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο; Κι αν εσείς μιλάτε για αυτό το ένα εκατομμύριο πολιτών που ταλαιπωρούν το δέκα, εγώ θα αναφερθώ στα δέκα εκατομμύρια πολιτών που ταλαιπωρούνται από τους 300 (αφού εσείς βάλατε όλους τους υπαλλήλους στο ίδιο τσουβάλι γιατί άραγε να μην πούμε το ίδιο και για όλους εσάς;). Η πολυπόθητη έξοδος από την κρίση και πολύ περισσότερο η γενικότερη πρόοδος και ανάπτυξη της χώρας μας δε θα έρθει ποτέ, κ. Λοβέρδο, εξαπολύοντας πυρά σε αμάχους κάτω από το μανδύα της ευθυνοφοβίας.
Το παλιό μα καλό κόλπο του “διαίρει και βασίλευε” ανάμεσα στις εργατικές τάξεις δεν θα ευδοκιμήσει αυτή τη φορά. Κι αναφέρομαι σε κυβερνώντες και μη, στον κάθε μετέχοντα στη διοίκηση αυτής της χώρας, σε εκείνον που διακυβέρνησε, σε αυτόν που απλώς διαφωνούσε, σε εκείνον που έπραττε τα λάθη, σε αυτόν που απλώς τα παρατηρούσε....
Δε διαφωνώ πως ο δημόσιος τομέας κάποια στιγμή χρειάζεται να αξιολογηθεί, να αναδομηθεί, να εξυγιανθεί, όχι, ωστόσο, κάτω από τη λαιμητόμο της απόλυσης. Λύση δεν είναι να πετάμε πανικόβλητοι ανθρώπους στη θάλασσα επειδή το καράβι βουλιάζει. Διέξοδος δεν είναι να στρουθοκαμηλίζουμε, εξαπολύοντας κατηγορώ στους πάντες, πλην του εαυτού μας.
Θα ακουστεί ίσως άτοπο ή αναχρονιστικό αν αναρωτηθούμε ποιο είναι άραγε το όραμα των σύγχρονων πολιτικών μας;
Χρειάζεται, ωστόσο, το όραμα, όχι μόνο για τις προεκλογικές μας μακέτες αλλά για να σχεδιάσουμε της ζωή μας και αυτήν των παιδιών μας, σε μια χώρα ανθρώπινη. Όμως, ποια εξέλιξη μπορεί να έχει μια χώρα που οι πολίτες της και πρώτοι από όλους, οι πολιτικοί της, στοχεύουν απλώς στην αποφυγή της χρεοκοπίας ή στην επιβράδυνση της οπισθοδρόμησης;
Ακούσαμε τον Πρωθυπουργό να «οραματίζεται» ένα εργαζόμενο ανά οικογένεια… Και πώς άραγε θα καταφέρει να επιβιώσει η σύγχρονη ελληνική οικογένεια με έναν μισθό των 600 ή 700 ευρώ, «βομβαρδιζόμενη» από φόρους που επινοούνται «στο πόδι»;
Ας είμαστε ρεαλιστικοί. Η πολιτεία γονατίζει τον πολίτη υποχρεώνοντάς τον να αναλάβει την ευθύνη για την κατάσταση της χώρας μας. Μόνο εάν καταφέρει να τον πείσει ότι έφταιξε που αγόρασε ένα σπιτάκι με δάνειο και ένα αυτοκίνητο, που ρίσκαρε την περιουσία του στο χρηματιστήριο, που ψώνιζε πια με την πιστωτική του κάρτα… μονάχα τότε, θα καταφέρει να επιβάλλει τα νέα μέτρα και να εφαρμόσει την υπαγορευμένη πολιτική του ΔΝΤ.
Πριν από μερικές μέρες, μια αντιπροσωπεία του «Βοήθεια στο Σπίτι» προσπάθησε να διαδηλώσει ειρηνικά κατά την ομιλία του Πρωθυπουργού στο Λιμάνι στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Δεν καταφέραμε παρά να φτάσουμε λίγα τετράγωνα πριν από το χώρο διεξαγωγής της ομιλίας, μιας και σχεδόν με «παρακαλετά» οι αστυνομικοί μας απομάκρυναν από την περιοχή. Λυπάμαι που μας αφαιρείται και ο τελευταίος τρόπος διαμαρτυρίας, αφού κανείς δεν μπορεί να μιλήσει πια για ευκαιρίες διαλόγου. Αναγνωρίζω το φόβο για τα ενδεχόμενα επεισόδια. Δέχομαι την καλύτερη αστυνόμευση του χώρου. Δε μπορώ να δεχτώ, ωστόσο, να μου στερούν το δικαίωμα να εκφράσω ειρηνικά την αντίθεσή μου σε ό,τι μου επιβάλλεται ερήμην μου.
Και πολλοί μεμψιμοιρούν, προβάλλοντας το επιχείρημα της χρεοκοπίας ή της στάσης πληρωμών και καταλήγουν στο ότι ο λαός χρειάζεται να πληρώσει τα «σπασμένα». Κι εγώ τους απαντώ: Να πληρώσω, να πληρώσουμε… αν, όμως, όλες οι θυσίες μας πιάνουν πραγματικά τόπο, αν σε ό,τι κάνουμε υπάρχει σχέδιο και προγραμματισμός. Αν πραγματικά, το σύστημα φορολόγησης διαμορφώνεται με κριτήρια κοινωνικά και εισοδηματικά, αν δε βάλλεται μόνο ο μικρομεσαίος οικογενειάρχης Έλληνας. Να πληρώσει ο πολίτης αν αυτός που ευθύνεται πραγματικά τιμωρηθεί, αν ακόμα «κάτσει στο σκαμνί της δικαιοσύνης». Δεν είμαστε παράλογοι ή λιγότερο πατριώτες από εσάς. Κανείς δε θέλει να σώσει περισσότερο τον Ελλάδα από τους ίδιους τους Έλληνες! Αίσθημα δικαίου και κράτος δικαίου, χρειάζεται αυτός ο τόπος για να προοδεύσει και να αναπτυχθεί.
Η κρίση στη χώρα μας μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία αναγέννησης, έστω και από τις στάχτες μας, να γίνει το μέσο για να αναλάβει ο καθένας μας την ευθύνη που του αναλογεί, για να απαγκιστρωθούν τα κόμματα από την αντίληψη της “καμμένης γης”.
Ό,τι κάψαμε, κάψαμε, όμως... Καιρός να σπείρουμε τώρα…
