Δίχως γραμμές,
τι θα ‘ταν άραγε οι άφθαρτοι καθρέφτες;
Μονάχα είδωλα κενά,
απροσδιόριστα.
Δε θα ‘λέγαν πια
για τον τυφλό τον έρωτα,
για εκείνα που δε βλέπω,
για εκείνα που έρχονται
και χτυπούν σαν αχτίδες στο τζάμι.
Για όλα εκείνα,
που ζητάει
ο χρόνος,
δε θά’ λεγαν.
