Τα σύννεφα όσο πάνε και στέκονται
Οι άνθρωποι τρέχουν σημειωτόν να προλάβουν
Ανάποδα μας μιλά ο κόσμος μας
ή εγώ ξέχασα πια να διαβάζω;
Τί μας λένε τα γράμματα
και τί φανερώνουν οι λέξεις;
Στρατιές ανθρώπων
βαδίζουνε άστοχα
κι εμείς ροκανίζουμε σκέψεις
Κι εσύ,
να με ρωτάς μονάχα με την άκρη του ματιού σου
τί μπορεί να αλλάξει;
Ξέρω καλά πως
ίσως ποτέ
δε θα μπορέσω να σου πω στα σίγουρα
Μα, άσε με να κοιτώ,
ξανά και ξανά,
το δικό σου το ρώτημα
που γίνεται σπίθα και φωτιά και θάλασσα
τις σπουδαίες βεβαιότητες του κόσμου
να γεννήσει.
